Со изгребани колена, прашливи чевли и срца премногу љубопитни за да останат затворени.
Не трчавме за да стигнеме до екранот, туку за да избегаме од него што е можно побрзо, да дивееме надвор, да си играме шеги и да се сретнеме со пријатели.
Пешачевме дома од училиште, пријателите живееја зад секој агол, а соништата лебдеа над нашата домашна задача; никогаш не беше здодевно, секогаш бевме подготвени за следната игра, следниот предизвик.
Дупка во песокот стана тврдина, стап претворен во меч, локва во океан за одбрана и освојување.
Нашите богатства се вклопуваа во нашите џебови: неколку стаклени кликери(џамлии), сличиња за разменување, бротчиња и авиончиљња од хартија… а небото беше чисто и ни служеше како часовник.
Немаше резервни копии, само спомени што ги носевме во главите и ретко ги евидентиравме на фотографии.
Ги обожававме ролните филм скриени во фиоки, рачно напишаните писма, разгледниците од нашите баби и дедовци, цртежите што нашите родители ги чуваа како накит.
Ќе му кажевме „мамо“ на оној што ни ја смируваше температурата, а „тато“ на оној што трчаше по велосипедот сè додека повеќе не можевме да се балансираме.
Тие беа таму покрај нас, заштитувајќи ја нашата слобода. Ништо повеќе не беше потребно.
Вечерите, под ќебето, разменувавме тивки тајни со нашиот брат или сестра во креветот до нас. Шепотења, пригушен смеа, слаткиот страв дека возрасните нема да го чујат овој мал подземен универзум.
Чекајќи ги цртаните во вечерниот термин 19.15,, детските емисии како од типот “ Бранко коцка коцкичка“, емисиите за животни “Опстанок“.. и ред други работи кои нашето детство го правеа едноставно, нормално и радосно..
Оваа генерација полека бледнее, како фотографија што се замаглила, но не може да се фрли.
Носиме невидлив куфер полн со улични игри, мирисот на свеж леб, трки и таа слобода што сè уште не знаеше за известувања и надзор.
Бевме деца кога сето ова беше сè уште можно. И тоа е веројатно нашето најголемо богатство.
